καταρρηθέντες

καταρρηθέντες, οι (Α)

οι κατάδικοι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + ῥηθείς (μτχ. τού παθ. αόρ. ἐρρήθην τοὺ ρ. εἴρω [II] «λέγω, ομιλώ»)].